O świętym Walentym bez Walentynek i (na)dziane misie.

Święty Walenty aktualnie tylko w jeden sposób się kojarzy z Walentynkami.  Ja osobiście ich nie obchodzę gdyż jestem zdania że powinno się celebrować każdą szczęśliwą chwilę niezależnie od tego czy jest jakakolwiek rocznica czy nie, a najmilsze są okazje bez okazji. 

Zanim w Polsce święty Walenty stał się patronem zakochanych, przez stulecia był przede wszystkim patronem ludzi chorych na epilepsję potocznie zwaną padaczką i choroby nerwowe. Ja mam szczęście - tak, tak szczęście - mieć padaczkę i piszę to dlatego żeby zwrócić uwagę na Nas chorych że jesteśmy tacy sami jak Wy. Nie zarażamy jak się kiedyś spotkałam z taką opinią. Nie chodzi mi o litowanie się nade mną i resztą epileptyków tylko uświadomienie i zapoznanie z podstawowymi zasadami jak zareagować kiedy widzimy chorego który dostał ataku (odpowiednie ustawienie ciała, zdjęcie okularów,  kontrolowanie kończyn czy pilnowanie żeby się nie zadławił językiem itd) w ostateczności wiadomo wezwać pogotowie. Patrząc na takiego człowieka nie stójcie bezczynnie. Istnieje też wiele odmian ataków które tak "strasznie" nie wyglądają a wręcz mogą być niezauważalne dla osoby postronnej co nie oznacza że nie należy na nie reagować. Dlatego tak bardzo ważne jest szybkie rozpoznanie choroby też u dzieci którym może się wydawać że "to" jest normalne i tak każdy inny ma (czyt. ja tak myślałam :)) nie wiedzą co i jak powiedzieć że coś się z nimi dzieje nie tak. Z tą chorobą można a wręcz należy żyć normalnie. Ograniczenia , trudno zawsze będą ale jak brzmi ostatni wers piosenki K. Antkowiaka "Zakazany owoc": Zerwiesz go, posmutnieje świat. Czasem lepiej sobie odpuścić i znaleźć coś co można robić. Dla zainteresowanych padaczką odsyłam do podstawowych informacji zawartych  na Wikipedii , padaczce, czy do tej strony. 

Na sam koniec jeśli ktoś dotrwał  migdałowe ciasteczka od serca dla serca. Na początku miały to być zwykłe kruche z oczkiem ale wymyśliłam sobie że będą migdałowe. Pogrzebałam i ponownie wylądowałam na forum cin cin. Autorka przepisu twierdzi że idealne są na Boże Narodzenie, jak dla mnie one mogą być całoroczne. Są kruchutkie i bardzo migdałowe. Przepis podaję za Joanną z moimi zmianami. 

Kruche ciasteczka migdałowe

200g mąki pszennej

200g mielonych migdałów

200g masła

100g cukru - ja dałam 70 g zwykłego i łyżkę waniliowego

szczypta proszku do pieczenia

szczypta soli

2 żółtka

łyżeczka mielonego mahlabu - Basiu jeszcze raz dziękuję

Mąkę przesiać. Dodać sól, proszek do pieczenia, mielone migdały, mahlab i cukier. Dokładnie wymieszać. Do masy dodać zimne masło i pokroić na kawałki wielkości jałowca, dodać żółtka i szybko zagnieść. Ciasto zawinąć w folie spożywczą i włożyć do lodówki na 2 godziny. Po czasie wałkować ciasto na grubość około 5 mm  lub cieniej jak u mnie. Autorka pisze aby piekarnik nagrzać o 200C (ja dałam 180C) i piec 10-15 minut. Piekłam zdecydowanie krócej na złoty kolor bo bym sobie spaliła ciasteczka. Zapach podczas pieczenia nieziemski..... :-). 

Po upieczeniu ciasteczka lepiej żeby chwilę przestygły zanim zostaną zdjęte z blachy gdyż w pierwszym momencie mogą się rozsypać. Dodatkowo w oryginale były one ozdabiane lukrem i posypywane płatkami migdałowymi. Ja zdecydowałam się je przełożyć dżemem truskawkowym (dlatego cieńsze piekłam i mniej dałam cukru a i tak były słodkie).  

Tak więc życzę tym co obchodzą Walentynki udanego święta a epileptykom wszystkiego najlepszego z okazji Światowego Dnia Chorego na Padaczkę :-).